Tail Gunner

[:us]

Tail Gunner:

The tail guns of the Fortress were the most important defensive weapons of the bomber. These gunners inflicted severe damage on attacking fighters from the rear. The tail gunner was well aware that the first objective of the attacking pilot was to eliminate him and his weapon.

The tail guns on the Fortress made their first appearance on the B-17E. Early Fortress models had no defensive armament in this area and enemy fighter pilots found the aircraft to be very vulnerable. Later, on the B-17G, the tail gun area was modified to what became known as the “Cheyenne” turret, which had a better angle of fire and increased visibility.

The gunners in the rear of the airplane would assemble in the radio room for takeoff and once the aircraft was airborne, they would take their combat positions. The tail gunner would take his parachute and crawl around the tail wheel. Once seated, he would plug in his heated flying suit, oxygen and intercom. The gunner took a kneeling position with his knees resting on padded supports and his legs doubled back.

The original gun emplacements were aimed by hand through a ring and bead sight outside, in front of the gunner’s window, and linked directly to the movement of the guns. The “Cheyenne” turret on the B-17G’s provided a wider angle of fire and was equipped with an improved reflector sight. An emergency escape door just below the horizontal stabilizer could be used by the tail gunner if he needed to bail out of his disabled Fortress. .

[:nl]

Tail Gunner:

De staartgeschutten waren veruit de belangrijkste van alle geschutten aan boord van de “Flying Fortress”. Deze geschutten zorgden voor flinke schade aan de aanvallers die van achteren naderden. De staartschutter was zich goed bewust van het risico dat hij liep, omdat de aanvaller meestal prbeerde de staartschutter en zijn .50 kaliber als eerste uit te schakelen.

De wapens in de start warden pas voor het eerst in de B-17E-versie gebruikt. De eerdere modellen hadden geen bescherming tegen aanvallers an achteren. De Duitse jachtvliegers vonden de eerste versies van de  B-17 erg kwetsbaar tijdens een aanval van achter de formatie; deze tactiek pasten ze dan ook veel toe. Vanaf de B-17G-versie werd het staartgeschut sterk verbeterd, zodat de schutter een verbeterd zicht had en het wapen een beter vuurhoek had. Het wapen kreeg nu de bijnaam “Cheyenne” turret.

De schutters uit het achterste deel van de B-17 verzamelden zich voor het opstijgen in de radioroom; hier namen ze plaats op de vloer totdat ze in de lucht waren. Daarna gingen ze ieder naar hun eigen positie in het vliegtuig. De staartschutter pakte dan zijn parachute en kroop langs het ingeklapte staartwiel. Eenmaal zijn plaats sloot hij zich aan op de inbtercom, de zuurstof en plugde zijn verwarmde vliegenierspak in. Hij zat in een geknielde houding met zijn knieën rustend op gevoerde ondersteuners en zijn benen dubbelgevouwen.

De bediening van de wapens in de eerste edities was nogal moeilijk en het zicht beperkt. De “Cheyenne” opstelling bij de B-17G-versie leverde een betere vuurhoek op en een beter zicht vanwege het reflectiescherm.

De staartschutter kon in een noodsituatie gebruik maken van een evacuatieluik vlak bij zijn positie.