Radio Operator

[:us]

Radio operator:

The radio operator was isolated from the rest of the crew in the midsection of the bomber. He had a restricted view and usually had to sit at his receiver and sweat out the battle that raged outside. Yet he was a key member of the team, handling the communications equipment which frequently proved a life saver for the crew. One of the first jobs the radio operator did when entering his position was to tune in his equipment and make sure the frequencies were correct. The signal was strong at base, but the further away the mission ranged, the weaker the signal grew. All coded transmissions were sent or received by Morse code so even though the signal might be weak and contain static, the message could be understood. Each mission had a primary and secondary target; if the lead pilot decided the primary was a bad risk due to weather or adverse conditions he could elect to attack the secondary target. It was the duty of the radio operator to inform headquarters in a coded message which target was bombed and the bombing results. This information often affected the planning of the next day’s mission.

While the aircraft was en route the radio operator listened for any messages that might be sent from headquarters, such as a decision to abort the mission. Another function of the radio operator was to receive a radio fix for the navigator. The radio operator would hold his Morse key down and transmit a solid signal for approximately one minute. This signal was received at widely spaced installations with highly sensitive radio compasses. This signal was then read and a line projected on a map from various installations that would intersect to indicate the aircraft’s position. The same procedure could be used should a B-17 be forced to ditch at sea. If the plane was within friendly territory and went down, a distress signal was transmitted by holding the Morse key down and sending out this constant signal. The aircraft’s position was then given to air-sea rescue and the signal assisted in saving many crews.

The radio compartment was located between two bulkheads on the B-17: one directly behind the bomb bay and the other just forward of the ball turret. The radio operator sat facing forward on the left hand side of the aircraft with a work table in front of him. The liaison radio receiver and transmitting key were located on the radio operator’s table, while the liaison radio transmitter was mounted to the bulkhead directly behind him. These sets were used for long range communication in Morse code and were known as wireless telegraphy or W/T. On the right-hand side of the rear bulkhead were five transmitter tuning units.

Located on the forward right side of the aircraft were two transmitters and three receivers for the command radio. Known as R/T (radio telephone), its purpose was as a short-range vocal communication with nearby air or ground stations. The pilots used the command radio by use of their controls mounted in the cockpit overhead. The radio operator was also trained as a gunner and manned a flexible .50 caliber machine gun out the top of his compartment. On early B-17’s the hatch was removed so the gun could be maneuvered. This let in the cold slipstream and made the radio operator’s duties very uncomfortable. Later B-17’s had an enclosed covering with the gun attached to a special swivel socket so the top hatch did not have to be removed. Under the floor of the radio room compartment was a large camera used to take photos of the bomb run. The radio operator activated the camera during the bomb run to take photos of the target area.

The radio operator was also trained as the first aid man of the crew. Other emergency equipment and tools were located in the radio room, considered to be the safest place in the aircraft during ditching or crash landing. In the event of such an emergency all crew members, except the pilots, would come to the radio room and sit with their backs toward the forward bulkhead.

[:nl]

Radio operator:

De Radio Operator zat geïsoleerd van de rest van de bemanning in het middendeel van het vliegtuig. Hij had een beperkt zicht naar buiten en gewoonlijk moest hij aan de ontvanger/radio zitten; tijdens een gevecht moest hij aan de radio/intercom blijven zitten en de communicatie gaande houden. Hij was een sleutelfiguur binnen het team omdat in een noodsituatie  de communicatieapparratuur levensreddend is gebleken. Het eerste dat een Radio Operator moest doen als hij aan boord kwam was de apparatuur aanzetten en de frequenties controleren. Dichtbij d ethuisbasius was het signaal natuurlijk sterk, maar naarmate ze verder weg vlogen werd het signaal steeds zwakker. Alle gecodeerde berichten werden via Morse verzonden of ontvangen, zodat het bericht bij een zwakkere ontvangst ook begrepen kon worden.

Elke missie had een primair en een secundair doelwit; indien de leidende Bombardier en pilot besloten dat het primaire doelwit een groot risico vormde vanwege slecht zicht door weersomstandigheden of rook van eerdere bombardementen, konden ze kiezen om door te vliegen naar het secundair doelwit. Het was de taak van de radio operator om het hoofdkwartier hierover in code  te informeren; hij gaf gecodeerd door welk doelwit gebombardeerd was en met welk resultaat. Deze boodschap was vaak van invloed op het planningschema van missies voor de volgende dag.

Tijdens de vlucht luisterde de radio operator of er een boodschap van het hoofdkwartier gestuurd werd, zoals een besluit om de missie af te blazen. Hij kon ook hulp bieden aan de navigator door het sturen van een radiosignaal bij het bepalen van de positie van het toestel via het radio kompas. Dit stuen van een radiosignaal kon ok in noodsituatues al seen SOS-signaal verstuurd worden. Dit heeft vele crews uiteindelijk kunnen redden.

De radio ruimte was gelegen tussen twee schotten in een B-17; een direct achter de ruimte met de bommen en de ander net voor de Ball Turret. De Radio Operator zat met gezicht naar voren aan de linker kant van het toestel aan een tafel. De apparatuur was voor hem gemonteerd op het schot tegen de bommenruimte en op de tafel. Achter hem was ook nog apparatuur bevestigt op het schot. Ook aan de rechter zijde van deze ruimte stond apparatuur opgesteld

De Radio Operator was ook getraind als schutter en kon dan ook het .50 kaliber machinegeweer bedienen boven deze ruimte. Op vroege modellen van de B-17 kon een deel van het dak weggehaald worden zodat het ook hier ijskoud kon worden in de slipstream;dit zorgde ervoor dat het werk in deze ruimte zeer onbehaaglijk zijn. Latere modellen zorgden voor een betere oplossing voor dit temperatuurs probleem  Onder de vloer van de radioruimte was een grote camera gvemonteerd; deze camera maakte foto’s van het doelwit en het bombardement. De Radio operator activeerde de camera tijdens het bombardement.

De Radio operator was een manusje-van-alles, want hij was ook getraind als EHBO-er. Diverse reddingsmiddelen waren aanwezig in de radioruimte. Deze ruimte werd gezien als de veiligste ruimte tijdens bv. een noodlanding. Tijdens zo’n noodsituatie kwamen alle bemanningsleden, uitgezonderd de piloten, in de radioruimte bijeen en gingen met de rug tegen het voorste schot zitten.