December, 1944 – journal

“This time we went to Giessen, Germany, but after touring Germany for over an hour we hit some target. They say it was Friedburg, Germany. We flew all around Germany just asking for fighter. To top that the formation was all over the sky. It was a mess. We took off at nine in the morning and didn’t get back until five in the evening. What a ride. I was tired for the first time. Where were only two bursts of flak about 20 feet way from our waist. If it hit we’ve had have it. Got a couple of holes, but came back O.K.”

“Briefing was at four. We were going to Coblenz. It was a milk run. The first time we went over Coblenz, Germany we got the sh—shot out of us. The lead navigator screwed up and took us right over it. The temperature was 50 degrees. The coldest yet, but there will be colder ones. We were back at the base at one in the afternoon. It was only a six hour mission – not bad. I hope the rest runs like this one.”

“We went off to Darmstadt, Germany. It was a milk run again. We saw about four bursts of flak. We had only 40 guns but none of them showed up. It was at 40 this time – still pretty bad. We got back home about five. A damn long mission.”

“Got back from a 48 hour pass.”

“Last nite buzz bombs must have came over in formation. They kept going for a good hour. The hut just shook all over. We just sat there hoping none would land here. The English ack ack were clipping them and they just dropped. That drop would have to be the field or near. They really went out with the buzz bombs. We were all scared because there were so many of them. Five of them were so close it shook our beds. Now you know the war is here, too. They are out for us with those buzz bombs. I hope we never have another nite like that.”

“Today is the first day of winter. We’ve been having some of that good old English fog. It’s the worst they have seen in ten years. It’s been here for three days already. You can’t even see two yards in front of you. It lifted a bit today.”

“Yep. Today we went over to give them a little X-mas present. It wasn’t a milk run this time. We lost two crews of our Squadron. One of the crews live next door to us. We had their radio man fly spare with us once, so we got to know him really good. Their waist gunner was “Sammy”. I went through Gunnery School with him. It was their 17^th mission. We had flak like hell and there were over 600 enemy fighters in the air. Our 6.000 planes went over Germany today. The biggest amount since the start of the war. I saw one go down in flames and another broke in half and went down wing over wing. No chutes. We took off in the dark morning and landed in the dark evening. There were 2 holes in the nose so big you could put your fist through. If Joe was where he always is, he’d had have it. The ship we were flying was war weary. It had 90 missions. It was called “Johnny Walker” – named after you know what. We had to do everything to get that ship ready to fly. We worked on her from the time we got there until take off time. We swiped guns, ammunition, and everything for protection that we could get from other ships. It was a job, but we got off and back. Once we fell out of formation because of flak and the lead put in a report to the base that we were Missing in Action. That was the last mission for Johnny Walker. She goes home for a good rest now. Hoff (Hoffstetter) has 15 missions and Bob (Glaman) has 14 now. The target was Zellhausen, Germany.”

“This is my second time away from home. Last year at this time I was at Buckley Field. My day was like this. I went to Midnite Mass, came back, made some soup and got to be at 2 AM. It wasn’t till noon that I got up. I went to the Consolated Mess Hall and had turkey. The afternoon was spent sitting around, listening to the radio, we had a good two hour program just for us. It had all the stars you could think of. I went to supper, had turkey again. The evening we just sat around. I wrote letters, while others played cards. This was Christmas day for me, and the rest of the crew. I just know what’s going on back home.”

“While laying in bed about nine in the morning we were listening to the ships take off for this mission. All of a sudden we heard a big boom (explosion). At first we didn’t think much of it. It may have been a V2 we thought, and they never land here, but then there were three more, so we started thinking. Just then one big explosion came forth. It took a second for us to get out of bed and head for the ditch in our underwear. Someone yelled Jerry’s were over. There was no more noise after that. In about ten minutes the dope came to our hut. A ship crashed on the take off – no one knew why – but it landed or I should say piled up in Penon just down the hill from the base. It’s a small burg. No one came out of it. Later we found out it was 010 (Gloria Ann). We flew her on our first three missions, and on the fifth. The crew only had five missions in.”

“Today we went and bombed Coblenz, Germany. There was flak but way below us, and we didn’t get any. A round came through the nose from one of the ships. Outside of that it was an easy one. Crew 35 flew off our wing. We had a hell of a time with them. I only hope the rest are like that.”

“Today Jack (Gaik) got his dope. He is the father of a 7 lb. baby girl. They both are doing fine. He’s a damn happy about the whole thing, as he should be. I hope he gets more dope on it. He came in the hut and handed out cigars. He is now a proud Pa-Pa.”

“Today we got up at 3:30 AM. We had fried eggs. It’s a treat for us. We went and bombed Kassel, Germany. There was a lot of flak, but it was a (…), and came up to us. They had our alt. in no time. We were in it. It wasn’t until four when we got home. I went to a show and saw Rainbow Island. It was very good. We fly again tomorrow so I’ll hit the sack. I got 19 letters and 2 packages on December 29, and as yet haven’t  had time to do anything even writing. Tomorrow is New Year’s Eve.”

“Yep, today was New Year’s Eve. We end our year right by dropping a last year tiding on those damn Germans. Yep, we ended the year, but some of them ended by not coming back. We were up at three, and briefing was at four. When they pulled that curtain back, and we saw where it was, we got scared right  there. The other crews were mostly new and didn’t knew the story. The target was Hamburg, Germany. They told us we have heavy flak and some fighter because there was a hell of a lot of air fields around there. Hamburg was where Sewell went down. We took off at seven and I slept through the whole assembly. We were over water most of the way so I thought it would be a milk run. Joe Cohen didn’t fly with us this time. We were flying wing instead of lead, as Joe had to fly with a lead and we got a togglier. Crew # 35 was flying today too. They were flying lead so it happened we got Hamlin, their togglier, and they got Joe (Cohen) our bombardier. We were on our way and over by the target in no time. We were to be only over land a good 20 minutes, but as we were over land – too long – almost 2 hours. We went on our bomb run, gave the bombs away, and then it came. Flak came up all over. They had our alt. and speed. We got it in the first burst. Our co-pilot, Jim Carroll, togglier of crew # 35 Hamlin and our navigator, Pat Flanigan, got hit. The arm-hand and leg as the names run. There was a hole about 5 x 3 about 3 inches away from the ball. I thought Hoff had it, but all was O.K. with him. His ball was stuck and he couldn’t get out – all that time, but after we got away from all, we did get him out. There were holes right by the right waist. If I was there – well – I like that left waist. Here’s the pay off. After leaving some of the heavy flak, fighters came down on us. They were ME-`109’s. One came right out of nine o ‘clock, I could see the pilot’s face it was so close. They were getting the forts (B-17 “Flying Fortress”) what were out of formation. You had to watch both fighters and forts. Some would take other forts down with them. We came close twice. One fort was about 50 ft. below us, and was coming up, if Hoff hadn’t told Jack (Leonard Gaik) to climb we would have had it. Another time  a Fort got in the wing and paneled over right at us, Jim pulled away from that one. Hoff saw that boy go down. Forts were dropping all over the place. If you fell out of formation – fighters hit you and you’d had it. Fighters were all around us and so was flak. They even had flak boats shooting at us. What a hell of a mission. When we were save from  flak (but not fighter) we got to work getting Hoff out of the ball. We did at last. Then Jack (Gaik) said we were low on gas, so the crew went to work emptying the ship out. Bob (Glaman) stood on watch in the tail, while Hoff, Joe E. and I were at work throwing out stuff. This was a job because we were still on oxygen at 20.000 ft. Amno., guns, radio equip. and anything that weighs anything in a B-17 went out, flak suit, helmet, even thinking of salvaging the ball, but maybe we’d have to ditch, so we kept it. When we knew we were save, we all got to work. It was 15.000 and we took off our oxygen masks and worked. The ship was bare, no radio floor, shot bits of it away by flak and we did the rest. After we got all out that could be we just fell flat on our faces, we were so tired. It was our life we were fighting for, and we won. Land was in sight. We came in for a landing from 7.000 ft. as we hit the runway 2 engines conked out. It was unbelievable how we made it back, but we did with the whole crew alive. But later we found out crew # 35 went down and that meant our bombardier Joe (Cohen) too. They were taking there stuff out of our hut, when we came back. I felt like hell, but with our God next to us we have had it. We hit our target – I only hope no one has to go back there. Later I found out that Nash’s crew went down. We didn’t know until chow. Jenk’s was on Nash’s crew. I knew him at Gunnery School. Went to Sioux-City with him, and came overseas together. We were sent to 452 together, and then to the 390^th. We spent a hell of a lot of time together. Now he’s Missing in Action along with Joe (Cohen)  and crew # 35. Jenk’s,  Joe and Sewell all went down over Hamburg. What a hell of a place to fly over. Yep it’s the last day of 1944 – New Year’s Eve – some of the boys had it as the last day of their lives.”

“Deze keer gingen we naar Giessen, Duitsland, maar nadat we ongeveer 4 uur boven Duitsland gevlogen hadden bombardeerden we een doelwit. Ze zeiden dat het Friedburg, Duitsland was. We vlogen lang boven Duitsland en vroegen eigenlijk om problemen met jagers.  Bovendien was de hele lucht vol met vliegtuigen.  Het was een puinhoop. We stegen op om negen uur deze morgen en kwamen niet terug voor vijf uur in de avond. Wat een vlucht. Ik was voor de eerste keer  vermoeid. Er waren slechts 2 gaten door luchtafweer ongeveer 20 ft van onze waist. Als het getroffen had was dat het einde voor ons geweest. We kregen een aantal gaten, maar kwamen O.K. terug.”  

“Briefing was om vier uur. We zouden naar Koblenz gaan. Het was een makkie (‘milkrun’) de eerste keer dat we naar Koblenz gingen werden we van alle kanten beschoten. De leidende navigator verprutste het toen en leidde ons direct over de luchtverdediging. De temperatuur was nu 50 graden. De koudste tot nu toe, maar er zullen nog wel koudere volgen. We kwamen terug op de basis om 1 uur in de middag. Het was slechts een 6-uur-missie – niet slecht. Ik hoop dat de rest ook zo zal verlopen.”  

“We stegen op naar Darmstadt, Duitsland. Het was weer een makkie, ‘milkrun’. We zagen ongeveer 4 salvo’s van luchtafweer. We hadden ongeveer 40 kanonnen maar geen een vescheen. “It was at 40 this time – still pretty bad.”  We kwamen terug rond 5 uur. Een verdomd lange missie.”

“Net terug van 48 uur verlof.”

Afgelopen nacht moeten de buzz bombs in formatie zijn overgekomen. Ze bleven ongeveer een uur lang overkomen. De hut schudde behoorlijk flink. We konden slechts afwachten en hopen dat ze niet op ons zouden vallen. De Engelse luchtafweer kortwiekte ze en daarna vielen ze uit de lucht. Die val zou ons terrein of er dichtbij moeten zijn. We waren allen bang, omdat er zo veel bommen waren. Vijf waren zo dichtbij dat onze bedden schudden. Nu weet je dat de oorlog ook dicht bij ons is. Ze moeten ons wel hebben met die ‘buzz bombs’. Ik hoop dat we niet nog eens zo’n nacht zullen meemaken.”

“Vandaag is de eerste dag van de winter. We hebben weer eens wat typisch Engelse mist. Het is de ergste sinds 10 jaar. We hebben het al ongeveer 3 dagen. Je kunt nog niet eens 2 yards voor je zien. Het klaarde een beetje op vandaag.”

“Yep. Vandaag gingen we op weg om ze een klein Kerstgeschenk te geven. Het was niet bepaald een makkie deze keer. We verloren 2 crews van ons Squadron. Een van deze crews woont direct naast ons. Hun radioman vloog eens eerder met ons als invaller, dus we kenden hem redelijk goed. Hun waist gunner was “Sammy”. Ik doorliep met hem de Gunnery School. Het was hun 17e missie. We hadden zeer heftig luchtafweer en er waren meer dan 600 vijandelijke jagers in de lucht. Onze 6.000 vliegtuigen vlogen boven Duitsland vandaag.  Het grootste aandeel sinds de start van de oorlog. Ik zag een vliegtuig neerstorten in vlammen en een ander brak in tweeën en spinde naar beneden. Geen parachutes. We vertrokken in het duister van de ochtend en keerden huiswaarts eveneens in de duisternis van de avond. Er zaten 2 gaten in de neus van ons toestel, gaten zo groot dat je vuist er doorheen gestoken kon worden. Indien Joe (Cohen) op de plaats was geweest waar hij altijd zat, dan was hij er geweest. Het toestel dat we vlogen was oorlogsmoe. Het had 90 missies volbracht. Het had de naam “Johnny Walker” – vernoemd naar je weet wel. We hebben van alles moeten ondernemen om dit toestel vliegklaar te maken. We werkten aan haar vanaf het moment dat we haar kregen toegewezen tot het moment dat we moesten opstijgen.  We verzamelden wapens, munitie, en alles ter onze bescherming wat we uit andere vliegtuigen konden strippen. Het was een flinke opgave, maar we stegen op en keerden weer terug. Toen we uit de formatie vielen vanwege het luchtafweer meldde de leider van de formatie ons bij de thuisbasis als Missing In Action (MIA). Dit was de laatste vlucht/missie van Johnny Walker. Ze kan huiswaarts keren om uit te rusten. Hoff (Hoffstetter) heeft 15 missies en Bob (Glaman) heeft er nu 14. Het doelwit was Zellhausen, Duitsland.”

“Dit is mijn tweede Kerst weg van huis. Vorig jaar was ik in Buckley Field. Mijn dag zag er vandaag als volgt uit. Ik ging naar de Nachtmis, kwam terug, maakte soep en bleef op tot ongeveer 02.00 uur. Ik stond niet op voor de middag. Ik ging naar de Consolated Mess Hall (kantine) en at kalkoen. De middag brachten we door met slechts wat rondhangen, naar de radio luisteren; er was een goed twee uur durend programma voor ons. Er zaten alle grote sterren in die je je maar kunt bedenken. Ik ging vervolgens lunchen, weer kalkoen. De avond hebben we samen doorgebracht. Ik schreef brieven terwijl anderen kaartspellen deden. Dat was Kerstmis voor mij en de rest van de crew. Ik weet hoe het er thuis aan toe zal gaan.”

“Terwijl ik rond negen uur in de morgen nog in bed lag luisterden we naar de toestellen die opstegen voor de missie van vandaag. Plotseling hoorden we een enorme knal (explosie). Eerst dachten we niet dat er iets bijzonders aan de hand was. Het zou een V2 kunnen zijn geweest, maar die landden tot nu toe hier nooit; maar dan hoorden we nog 3 explosies, dus begonnen we na te denken wat er gaande was. Er volgde nog een flinke knal. Het kostte ons slechts een seconde om uit bed te komen en naar buiten te stormen in ons ondergoed. Sommigen schreeuwden dat de ‘Jerries” (Duitsers)  er waren. Er volgde echter geen verder geluid meer hierna. Binnen tien minuten steeg de adrenaline en spanning in onze hut. Een toestel crashte tijdens het opstijgen – niemand wist de oorzaak – maar zij landden of moet ik zeggen botsten in Penon, net onder aan de heuvel van de basis. Dat is een kleine stad. Niemand kon eruit komen. Later ontdekten we dat het toestel de 010 (=Gloria Ann) was. We vlogen met haar tijdens de eerste 3 missies, en tijdens de vijfde. De crew was slechts op hun 5e missie.”

“Vandaag vlogen we naar en bombardeerden Koblenz, Duitsland. Er was luchtafweer, maar ver beneden onze vlieghoogte, en we werden niet getroffen. Een salvo boorde zich door de neus van een van onze toestellen. Buiten dat incident was het een makkie. Crew # 35 vloog  naast ons. We hadden grote moeilijkheden met hen. Ik hoop maar dat de rest ook zoals deze zal verlopen. “

“Vandaag kreeg Jack (Gaik) een kick. Hij is vader geworden van een dochter van 7 lb. (= pond = ca. 3,1 kilogram). Moeder en dochter maken het goed. Hij is verdomde blij met de geboorte, en dat zou hij ook moeten zijn. Ik hoop dat hij hier nog meer energie van krijgt. Hij verscheen in onze hut en deelde sigaren uit. Hij is nu een trotse Pa-Pa.”

“Vandaag stegen we op om 3:30 uur in de ochtend. We kregen gebakken eieren. Dat is een lekkernij voor ons. We bombardeerden Kassel, Duitsland. Er was heel veel luchtafweer, maar het was een (…), en kwam naar ons toe. Ze ontdekten en achterhaalden onze hoogte binnen de kortste keren. We zaten er nu middenin. We keerden pas terug rond 4 uur in de namiddag. Ik bezocht een show en zag Rainbow Island. Het was zeer goed. We vliegen morgen weer, dus ik hou het voor gezien en ga nu naar bed. Ik heb 19 brieven en 2 pakjes ontvangen op 29 december en heb nog niet de tijd gehad om iets te doen, laat staan schrijven. Morgen is Oudejaars avond. “

“Yep, vandaag was Oudejaars avond. We eindigden ons jaar goed met het gooien van een laatste lading bommen op die verdomde Duitsers. Yep, we sloten het jaar af, maar sommigen van ons keerden niet terug. We stonden op om 3.00 uur, en briefing was om 4.00 uur. Toen ze het gordijn openden en we het doelwit zagen vreesden we allen deze missie. De meeste andere crews waren nieuw en kenden het verhaal van dit doelwit nog niet. Het doel was Hamburg, Duitsland.  Ze vertelden ons dat we zwaar luchtafweer en sommige jagers konden verwachten, omdat er een heleboel vliegvelden rond Hamburg waren. Het was Hamburg waar Sewell verongelukte. We stegen op om 7.00 uur en ik sliep gedurende het verzamelen. We bevonden ons de meeste tijd boven water dus ik dacht dat het een ‘milkrun’ zou worden. Joe Cohen vloog niet met ons deze keer. We vlogen deze keer op de ‘wing’-positie in plaats van leider, omdat Joe (Cohen) als leider moest fungeren. We kregen een togglier als invaller. Crew # 35 vloog ook vandaag. Zij vlogen als leider, daarom kregen wij hun togglier Hamlin en zij kregen Joe Cohen, onze Bombardier. We waren in ‘no time’ boven het doelgebied. We zouden ons volgens plan slechts 20 minuten boven land bevinden, maar dat waren er uiteindelijk – veel te lang – 2 uur.  We gingen op onze missie, gooiden de bommen af, en toen begon het. Flak brak overal om ons heen los. Ze ontdekten onze hoogte en snelheid. Wij werden getroffen in de eerste salvo’s. Onze co-piloot, Jim Carroll, de togglier van crew # 35 Hamlin en onze navigator, Pat. Flanigan, werden geraakt in respectievelijk de arm, hand en been. Er zat een gat van 5 bij 3 ongeveer 3 inches van de “Ball”. Ik dacht dat Hoff er geweest was, maar alles was oké met hem. Zijn “Ball” was kapot en hij kon er niet uit al die tijd, maar nadat we uit die drukte weg waren hebben we hem er toch uit kunnen halen. Er zaten ook gaten rechts van de rechter waist – tja – ik hou zo van die linker waist. Nu werpt het dus zijn vruchten af. Nadat we de luchtafweer achter ons hadden gelaten werden we geconfronteerd met jagers. Het waren ME-109’s. Een kwam recht op ons af vanuit ‘negen uur’, ik kon het gezicht van de piloot zien zo dichtbij was hij. Ze grepen de B-17 Flying Fortresses die buiten de formatie vlogen. Je moest zowel op de jagers als op de B-17’s letten. Sommigen zouden andere forten mee omlaag nemen. We zaten er 2 maal dichtbij. Een fort was ongeveer 50 voet onder ons en kwam plots omhoog; als Hoff dit niet aan Jack (Leonard Gaik) had doorgegeven was het einde oefening voor ons geweest. Een andere keer vloog een fort ‘in de vleugel’ en kwam van rechts op ons af; Jim (Carroll) trok het toestel op tijd weg. Hoff zag het toestel omlaag gaan. Forten vielen overal omlaag. Zodra je uit de formatie viel – jagers raakten je, dan was het gedaan met je. Jagers waren er overal om ons heen, net zoals luchtafweer. De Duitsers gebruikten zelfs luchtafweer op boten om ons te bestoken. Wat een hel van een missie. Eenmaal veilig voor luchtafweer, (maar niet voor jagers) moesten we proberen Hoff uit zijn positie in de ‘Ball” te bevrijden. Uiteindelijk lukte dit. Toen vertelde Jack (Gaik) ons dat we nog maar weinig brandstof hadden, dus moest de crew snel zorgen dat het toestel gestript werd. Bob (Glaman) bleef op wacht in de staart van het toestel, terwijl Hoff, Joe E. (Evanovich) en ik aan het werk waren om allerlei ‘overbodige’ spullen uit het toestel te werpen. Dat was een hels karwei omdat we nog steeds aan de zuurstof zaten op 20.000 voet. Munitie, wapens, radio-apparatuur en verder alles wat enig gewicht had in een B-17 vloog naar buiten, flak-suit, helmen, ja zelfs overwogen we om de “Ball” af te werpen, maar uiteindelijk behielden we hem. Toen we wisten dat we veilig waren, gingen we allemaal weer aan het werk. We vlogen op 15.000 voet, deden onze zuurstofmaskers af en gingen aan het werk. Het toestel was kaal, geen vloer in de radioroom, deels weggeschoten door luchtafweer en de rest door ons gesloopt. Nadat we alles eruit gehaald hadden wat mogelijk was, vielen we plat ons gezicht, zo moe waren we. We hadden voor ons leven gevochten en uiteindelijk gewonnen. Land was in zicht. We vlogen in voor een landing vanaf 7.000 voet  en op het moment dat we de landingsbaan raakten vielen 2 motoren uit. Het was ongelofelijk hoe we veilig terugkeerden met alle bemanningsleden in leven. Later hoorden we dat crew # 35 neergestort was en dat betekende dus inclusief onze bombardier Joe (Cohen). Men haalde zijn spullen al uit onze hut toen we terugkwamen. Het voelde als in de hel, maar met God aan onze zijde hebben we het wel gered. We troffen ons doelwit – ik hoop alleen dat niemand van ons daar ooit nog eens terug moet gaan. Later vernam ik dat Nash’s crew ook neergestort was. We hoorden dit pas tijdens de lunch. Jenk’s was in Nash’s crew. Ik kende hem van Gunnery School. We gingen samen naar Sioux-City, kwamen samen over zee naar Engeland. We werden beiden naar 452nd gestuurd, en toen naar de 390th. We brachten veel tijd samen door. Nu is hij Missing In Action gemeld, samen met Joe (Cohen) en crew # 35. Jenk’s, Joe en Sewell gingen allemaal neer op een missie boven Hamburg. Wat een hel om daar boven te vliegen. Yep, het is de laatste dag van 1944 – Oudejaars avond – voor sommigen was het de laatste dag van hun leven.”