January, 1945 – journal

[:us]

January 01, 1945:

“Today is New Years Day. We were awakened up at 12:30 (AM, at night) by Jim (Carroll) and Jack (Gaik). They wished us all a Happy New Year. We then shot the bull about the mission. I now know we were luckier than hell to get back and land. It was eleven when we got up. We got dressed and went to Church. The afternoon we just sat around. My evening was spent doing a detail of put up bed for some boys who landed nearby, and writing letters.”

January 02, 1945:

“It was around four in the afternoon when Larry (Degnan) came in and told us Jack Wilson went down. He was only on his second mission too. He came from Ohio and was okay. All he had to do was fly six missions because he was gunnery instructor. He didn’t was to fly anyway. We have hope for him because they saw 8 chutes. They were near the lines so there is hope they can get back on this side. If not, he’ll end up as P.O.W. That makes six guys from our hut in three days. And they think the Air Force is an easy outfit.”

January 05, 1945: MISSION # 17

“Today we went to Frankfurt, Germany. We had it rough. We were to assemble at 20.000 foot and bombed at 25.000 foot. It was a 45. There was pretty much flak, but we got little of it. On our way home we were low on gas, so the only thing left was to land at one of the fields in France – which we did. It was at Laon, France. We just had enough gas to get there. The field was very poor, and so was the food. We had to make the best of it. They said the front was only 70 miles away. Our first time or night there I had to guard the ship. One of the crew found  a bomb and started playing with it – it fell and seven out of nine got hurt. One had his foot blown off. The next day a B-17 came in for a landing with two feather props, but he didn’t make it and cracked up. They all came out alive. It was their last mission too. That night we slept at a French Chateau with some engineer. I had to sleep on the floor, but it was warm. We were there from three o’clock Friday noon until ten o’clock Sunday morning, and in that time I never washed or cleaned up. France was okay, but we didn’t have any free time.”

January 17, 1945: MISSION # 18A

“Today we were to go to Hamburg, Germany. That’s where we got the sh– shot out of us, and lost and lost Sewell and Joe, so you can see I had a right to be scared. We had the temperature at 44 degrees at 25.000 foot. We were about 12 minutes away from the I.P. when we got a run away prop. We left the formation, and headed back home. We had no one with us and could be hit by fighter easily because the coast of Germany was 50 miles away. Luckily we weren’t. it was a milk run, and the flak was heavy. The B-24 got the sh— shot out of them. We had to aboard, but we don’t know if we’ll get a “Sortie” out of it. I’ll have to sweat it out. We’ve lost 9 ships by fighters the last trip. The G.A.F. (German Air Force/Luftwaffe ) is still damn strong, and do come up – very much so.”

January 20, 1945: MISSION # 18

“Today we went to bomb Hubroma (Heilbronn), Germany. There was no flak, but it wasn’t a milk run. It was at 58 degrees, and that was pretty cold. Hoff’s (Hoffstetter)  foot was frozen, when he got out of the ball. A piece of metal from my helmet froze to my face. I have a blister there now and does it hurt. I hope we don’t have that again. We still have no news of mission 18. Pat says we got it – Squadron Operations says no, so we’re still sweating it out.”

January 28, 1945:

“Today makes three years that the 8th Air Force has been in the E.T.O. While on pass two V2 landed near the hotel. It scared the hell out of me.”

January 30, 1945:

“We had to do mission 18 twice because the S.B. didn’t give us credit for the abortion.”

[:nl]

01 januari 1945:

“Vandaag is het Nieuwjaarsdag. We werden wakker gemaakt om 00.30 uur in de nacht door Jim (Carroll) en Jack (Gaik). Ze wensten ons allemaal een Gelukkig Nieuwjaar. Vervolgens hebben we ons gal gespuid over de missie. Ik weet nu dat we zeer veel geluk gehad hebben dat we in staat waren terug te keren en te landen. Het was 11.00 uur toen we opstonden. We kleedden ons aan en gingen naar de kerk. Tijdens de middag hebben we slechts wat rondgehangen. Mijn avond heb ik besteed aan het opmaken van de bedden van enkele jongens die op een nabij gelegen vliegveld geland zijn; verder heb ik nog enkele brieven geschreven.”

02 januari 1945:

“Het was ongeveer 16.00 uur toen Larry (Degnan) binnenkwam en ons vertelde dat Jack Wilson neergehaald was. Hij was pas op zijn tweede missie. Hij kwam uit Ohio en was in orde. Hij hoefde slechts 6 missies te vliegen, omdat hij een vlieginstructeur was. Hij had nu niet hoeven te vliegen. We houden hoop voor hem, omdat men 8 parachutes gezien heeft. Ze bevonden zich dicht bij de frontlinies dus blijft er hoop dat het hen gelukt is veilig aan onze kant van het front te komen. Zo niet, dan zal hij waarschijnlijk als POW eindigen. Dat brengt het totaal op 6 jongens uit onze hut binnen 3 dagen. En dan denkt men dat de Air Force een makkelijke eenheid is.”

05 januari 1945: MISSIE # 17

“Vandaag gingen we naar Frankfurt, Duitsland. Het was heftig. We moesten verzamelen op 20.000 voet en bombardeerden vanaf 25.000 voet. Het was 45 graden. Er was best wel veel luchtafweer, maar we merkten er maar weinig van. Op de terugweg kwamen we weer met weinig brandstof te zitten, dus het enige wat ons restte was te landen op een van de vliegvelden in Frankrijk, hetgeen we ook deden. Het werd Laon, Frankrijk. We hadden net genoeg brandstof om tot daar te komen. Het vliegveld was sober en zo was ook het eten. We moesten er maar het beste van maken. Ze vertelden ons dat het front slechts op 70 mijl afstand lag. Tijdens onze eerste nacht daar moest ik de wacht bij het vliegtuig houden. Een man van een crew had een bom gevonden en begon er mee te spelen – de bom viel en zeven van de negen mannen raakten gewond. Bij een van hen was de voet eraf gerukt. De volgende dag vloog een B-17 in voor een landing met 2 “feather props”, maar redde het niet en crashte. Allen kwamen levend uit het wrak. Het was hun laatste missie. Die nacht sliepen we in een Frans kasteel samen met een aantal monteurs. Ik moest op de vloer slapen, maar het was warm. We waren daar van vrijdag 15.00 uur tot zondagmorgen 10.00 uur, en in al die tijd heb ik me niet kunnen wassen of opfrissen. Frankrijk was oké, maar we hadden geen enkel vrij moment.”  

17 januari 1945: MISSIE # 18A

“Vandaag vertrokken we naar Hamburg, Duitsland. Dat is waar ze al eens eerder de  sh– shot out of us, en we Sewell en Joe (Cohen) verloren, dus kun je je wel voorstellen dat ik het recht heb angstig te zijn. We hadden een temperatuur van 44 graden op 25.000 voet. We waren ongeveer 12 minuten verwijderd van de I.P. toen we een  run away prop (motorstoring) kregen. We verlieten de formatie en zetten koers richting de thuisbasis. We hadden niemand bij ons en konden dus makkelijk geraakt worden door vijandelijke jagers, omdat de kust van Duitsland slechts 50 mijlen ver was. Gelukkig zagen we geen jagers. Het was een makkie, en luchtafweer was heftig. De B-2’s namen hen flink te grazen.  We moesten uitvallen, maar weten nog niet of deze missie voor ons zal meetellen. Ik moet het maar afwachten. We verloren 9 vliegtuigen door jagers tijdens deze missie. De Luftwaffe is nog verdomde sterk en mengt zich nog vaak in het strijdtoneel, erg vaak zelfs.”

20 januari 1945: MISSIE # 18

“Vandaag gingen we op weg om Hubroma (? Onduidelijk handschrift; moet zijn: Heilbronn), Duitsland te bombarderen. Er was geen luchtafweer, maar het was niet bepaald een ‘milkrun’. Het was 58 graden, en dat was behoorlijk koud. Hoff’s (Hoffstetter) voet bleek bevroren toen hij uit de ‘Ball” kwam. Een stuk metaal van mijn helm vroor vast aan mijn gezicht. Ik heb daar nu een blaar en dat doet pijn. Ik hoop dat we dit niet nog eens meemaken. We hebben nog geen nieuws over missie # 18. Pat (Flanigan) zei dat we hem kregen toegewezen – Squadron Operations zegt ‘nee’, dus moeten we nog maar afwachten.”

28 januari 1945:

“Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat de 8th Air Force ingezet werd in de E.T.O. Tijdens ons verlof landden 2 V2’s dichtbij het hotel. Ik ben me wezenloos geschrokken.”

30 januari, 1945:

“We moeten missie # 18 toch 2 maal doen, omdat de S.B. het afbreken van de missie niet laat meetellen als een ‘voltooide’ missie.”